Bram zat in zijn kamer op de rand van zijn bed naar de tv te staren. De tv stond uit, want hij had zijn gas en licht niet betaald. Hij opende een biertje en zet het lege krat achter zijn bed, bij de andere lege kratten. Bij het licht van de kaarsen die hij zojuist bij de Albert Heijn had gehaald, zag zijn kamer er niet zo verschrikkelijk uit. De schimmel die in het behang zat, was bijna niet te zien. De muffe geur van vuile was werd verdrongen door de lucht van ongeveer honderd lege of half lege bierflesjes. Een lege pizzadoos op een emmer deed dienst als bijzettafel.
“Daar ga je dan, ouwe makker.” Hij hief het flesje in de lucht en dronk het in een teug leeg. Het bier was ijs koud, want al deed de vriezer het niet, het was binnen koud genoeg zonder verwarming. Buiten vroor het al dagen dat het kraakt. Beseffende dat dit het laatste biertje was, verloor hij een ogenblik de controle over zijn emotie en smeet het flesje door de kamer. Direct stond hij weer met beide voeten op de grond, wanneer hij ziet dat hij net een groot gat in zijn nieuwe televisie scherm heeft veroorzaakt. Kwaad en verdrietig begon hij te schreeuwen. Geen woorden, alleen geschreeuw. Eerst vol woede en agressie, dan vol wanhoop en verdriet, en tot slot weer woede.
“Dit is allemaal haar schuld.” Hij balde zijn vuist sloeg hiermee door de pizzadoos. Hij zag weer voor zich hoe hij haar had betrapt, met zijn nieuwe geluidsinstallatie in een pandjesshop. Hij had binnen willen kijken voor computeronderdelen toen hij haar bij de balie zag staan. Eerst had hij haar vrolijk begroet, maar toen hij zijn stereo zag staan, was hij direct weer naar huis gegaan. Bij thuiskomst had hij nog geprobeerd, de extra bankpas die zij bij zich droeg te blokkeren. Maar toen hij de bank aan de lijn had, stond hij al tienduizend euro in het rood. Nu was hij een half jaar verder en hij was de klap niet te boven gekomen. Haar heeft hij nooit meer gezien en de politie bood ook niet de hulp die hij van ze had verwacht. Omdat ze ook de auto niet had teruggebracht en hij zelfs geen geld had voor de bus, raakte Bram zijn baan kwijt.
“Die trut.” Mompelde hij met zijn vuisten nog gebald. “Die smerige loopse teef. Ik zou d’r graag even opzoeken. Ik zou...” Hij stond op en zag er ineens niet meer zo terneergeslagen uit als de afgelopen maanden. Hij had zelfs een lach op zijn gezicht. Nee, het was meer een grijns. Hij liep naar de keuken en trok de keukenla open. Na een kleine zoektocht vond hij een groot, vlijmscherp mes.
“Ik heb gezworen dit nooit meer te doen.” Mompelde hij. “Maar voor jou maak ik graag een uitzondering.”
Miranda was net thuis. Ze was met haar nieuwe vlam naar het strand geweest, dat er prachtig uitzag onder de sneeuw, en hij had haar ten huwelijk gevraagd. Vrolijk neuriënd kleedde zij zich uit. Haar kleren deed ze in de wasmand en de kraan van het bad draaide ze open.
“Ik ben zo blij dat ik een vrouw ben.” Ze zong nu uit volle borst. “Het is een bezwijker, ik ben straks nog rijker.” Ze zong over haar vriendje. Hij had geen flauw idee wie zij eigenlijk was. Ramona had ze zich genoemd. En ze had hem compleet om haar vinger gebonden, letterlijk als het aan hem lag. Ze kenden elkaar twee maanden, maar zij wist precies hoe ze het spelen moest. Al toen ze net borsten kreeg, wist ze jongens op school hun lunchgeld te ontfutselen. Nu, tien jaar later, zat er al een handje vol mannen tot hun nek in de schulden. Kieskeurig was ze niet. Oud of vies, het maakte haar niet uit, als hij maar geld op de bank had staan. Dit was ook niet haar eerste verloving. Twee keer eerder had ze ja geantwoord, maar geen keer was ze van plan geweest ook met deze mannen te trouwen. Zodra ze verloofd waren trok ze bij deze mannen in en zodra ze een bankpas op zijn naam had, was ze ook weer weg. De auto stond dan meestal ook op haar naam, want dat zou belasting technisch voordeliger zijn.
“Ik ga hier zo van genieten.” Ze strooide badzout in het bad terwijl ze dit zei, maar daar had ze het helemaal niet over. Ze stapte in het bad. Het water was erg heet, maar ze ging zonder aarzeling in één keer zitten. Ze voelde het zout aan haar huid knagen en bedacht zich dat badzout wel eens het geheim van al haar succes kon zijn geweest. Ze zette met een afstandsbediening haar cd speler aan. Omdat het apparaat volledig door spotify was vervangen, had ze hem in de badkamer gezet. The Prophet van Gary Moore schetterde door de badkamer. Miranda sloot haar ogen. De hele badkamer leek om z’n as te draaien, dus deed ze haar ogen direct weer open. Eerst leek alles normaal.
“Misschien had ik even wat moeten eten.” Ze was nu ook een beetje misselijk. Misschien van de honger, dacht ze, of van de schrik. Ze wilde opstaan om uit het bad te stappen, maar toen ze over de rand keek, zag ze de vloer verdwijnen. De vloer leek in een hol dat diep onder de aarde reikt te vallen. Eerst in brokken, daarna in scherven, tot ze uiteindelijk niets meer van de vloer kon zien.
“Cavia op een stok!” Ze had nooit goed kunnen vloeken, wat haar nog aantrekkelijker maakte. Ze viel bijna terug op haar gat van schrik, maar ze kon net op op tijd haar evenwicht terug vinden zonder uit te glijden. Langzaam ging ze op de rand van het bad zitten. Met grote ogen keek ze de badkamer rond. De wastafel en het toilet waren ook niet te zien. En de muren leken zich van haar te verwijderen. Eerst ging dit zo langzaam dat Miranda dacht dat ze het zichzelf inbeeldde, maar daarna ging het sneller. Al snel leken de muren van haar weg te schieten. Ze liet zich weer in het bad zakken en wilde heel hard schreeuwen. Maar wat heeft schreeuwen voor zin, als niemand je kan horen? Boven haar was helemaal niets, onder haar evenmin. Ze leek in een bad te zitten dat in het niets was verdwenen. Ze zette de kraan aan om te kijken of er nog water uit zou komen en dat gebeurde ook.
“Wat gebeurt er hier?” Ze was bang en probeerde een logische reden te bedenken waarom dit gebeurde. Ze dacht aan hallucineren, maar de test faalde toen ze het badzout dat ze van de rand af gooide en in de diepte zag verdwijnen.
“Je hebt dit aan jezelf te danken, Wendy.” Een stem klonk zacht, bijna alsof het in haar oor werd gefluisterd. Ze was niet verbaasd Wendy te worden genoemd. Ze had haarzelf veel namen aangemeten.
“Bram?” Ze herkende de stem direct. “Bram, goddank!” Ze was zo blij een bekende stem te horen dat ze haar angst direct vergat, echter vergat ze voor het gemak ook wat ze hem had aangedaan. De stem van bram zweeg. Toen ze weer over de rand van haar bad wilde kijken, zag ze tot haar verbazing dat haar bad boven op een zeppelin stond. Ze voelde koude wind langs het deel van haar lichaam dat boven het water uitstak strijken. Ze sloeg haar armen om haar boezem en zakte tot haar kin in het warme water. Het water was ook niet heet meer en van het zout merkte ze nog maar weinig, of eigenlijk helemaal niets.
“Zo voelt het om in de kou te staan, trut.” Fluisterde Bram nog eens in haar oor.
Bram zat in de keuken bij het licht van zijn oude staande lamp. Er was nog geen elektriciteit, dus hij had de lamp in brand gestoken, om goed te kunnen zien wat hij deed. Hij moest dit juist timen, want om precies tien uur nam Wendy altijd haar bad. Hij had een klein stropoppetje en twee bakjes met vloeistof op het aanrecht staan. Het ene bakje was gevuld met LSD en het andere bakje met kraanwater. Hij had nog altijd een grijns op zijn gezicht toen hij het popje van het aanrecht pakte. In de hand waarmee hij de pop had gepakt zat een snee. Hij had deze eerder gemaakt tijdens het maken van de pop. Hij mompelde nog een aantal woorden die moeilijk te spellen zijn, maar die zal ik je besparen. Deze woorden leken nergens op te slaan, maar Bram wist precies wat hij deed. Toen hij uit gemompeld was liet hij de pop is het bakje LSD zakken. De pop bleef rustig drijven en dat beviel Bram weinig. Hij pakte de pop bij de nek en dompelde het goed onder. De pop zoog zich nu vol LSD. Hij nam de pop weer uit het bakje.
“Je hebt dit aan jezelf te danken, Wendy.” Hij sprak zacht tegen de pop en gooide de pop toen in de bak met water. Hij zocht naar een manier om het popje onder water te houden, zodat ze zou verdrinken, maar dat lukte niet. Tenzij hij het met zijn handen deed, maar dat voelde voor hem te veel alsof hij haar met blote handen vermoordde. Toen hij buiten een steen wilde pakken, sloeg een harde windvlaag vol sneeuw hem om de oren. Hij pakte het bakje water op en begon er weer tegen te fluisteren:
“Zo voelt het om in de kou te staan, trut”
De volgende dag stond er een stukje in de krant over een jonge vrouw die in haar badkamer was doodgevroren.
